Afronden
‘Ik sta met één teen in het nieuwe, maar met mijn volle gewicht nog in het oude, zo voelt het.’ De woorden van mijn cliënt zijn heel beeldend en raken voor haar de kern van het ‘tussen twee banen zijn’. Ze stapt bij haar werkgever over van de ene naar de andere functie. Ze had mij al geschetst hoe zij dat graag wilde aanpakken: Een datum waarop het één stopt en het ander begint, een to-do-lijst waar vinkjes perfect aangeven hoe dichtbij die datum komt, een opvolger die in de laatste week voor die datum door haar ingewerkt kon worden. ‘Natuurlijk realiseer ik me dat ze dingen op haar eigen manier gaat doen’, voorspelt zij wijselijk.
Een heldere tijdlijn, duidelijke verwachtingen, het doel voor ogen, goede moed en hupsakee! Je voelt hem misschien al aankomen, maar dat verliep natuurlijk anders. Een oud project liep uit, een nieuw trok al haar aandacht en degene die haar rol overnam had minder ervaring dan ze hoopte. En haar zoontje brak zijn been. Haar normaal zo kalme gemoed raakt overspoeld met gevoelens van onzekerheid, twijfel, bijna wanhoop. Ze moet haar lijstjes loslaten.
De wereld waarin deze casus speelt is die van hier en nu en die is ongevoelig voor onze wens de boel naar onze hand te zetten. ‘VUCA’ heet die wereld in goed leiderschapsjargon. Volatile, uncertain, complex en ambiguous. Oftewel: Veranderlijk, onzeker, complex en dubbelzinnig. Heftig voor diegenen die van voorspelbaarheid, zekerheid, eenvoud en helderheid houden. En dat zijn nog steeds de meesten van ons.
Hoe te navigeren in die onvoorspelbare wereld? Hoe bijvoorbeeld in dit concrete geval een overstap te maken? Die ontdekking deed mijn cliënt in de tijd tussen het derde en vierde gesprek. Het liep niet zoals ze het bedacht had en ze moest zowel haar planning als haar verwachtingen overboord gooien en roeien met de riemen die ze had. Die bleken uiteindelijk steviger dan ze zichzelf had toegedicht. Ze werd door de situatie ‘gedwongen’ haar creativiteit en flexibiliteit aan te spreken en ze straalde helemaal toen ze eraan toevoegde: ‘Ik ontdek allemaal nieuwe stukken in mijzelf, ik ben hard aan het groeien!’ Ze hervond de zekerheid en het vertrouwen in zichzelf, richtte de focus niet langer alleen naar buiten maar ook naar binnen. Hoe woester de zee, hoe wendbaarder het scheepje. Beweeg mee met wat je aantreft, wees alert en heb een stevig innerlijk kompas. En weet hoe je je moet onthechten. Houd niet vast aan wat werkt, want dat doet het morgen al niet meer. Zet een punt achter wat klaar is en maak rond wat door mag bewegen.
Afronden houdt voor mij in, dat het voor het moment klaar is, maar dat er een bereidheid is de draad weer op te pakken en door te gaan. Want er zijn principes die ook in onze wereld, hoe VUCA ook, de boel bijeen houden en een perspectief op de horizon bieden en daarmee een doorgaande beweging. Onze leefregels, de waarden of het diepere ‘waartoe’ we de dingen doen. Daarin kun je als mens continuïteit beleven, en ten diepste ervaren geen losgeslagen deeltje in een chaotische geheel zijn.
Terwijl ik mijn cliënt begeleid in deze overgangsfase, zit ik er zelf ook middenin. Zo gaat dat wel vaker. De thema’s die cliënten aandragen zijn universeel en daarom ook zo herkenbaar. Ik rond mijn studie af. Heb zes jaar lang veel tot mij genomen op het gebied van de psyche van de mens, voel me verrijkt en heb zin mijn inzichten toe te passen in mijn coachingswerk. Want afronden, rondmaken, is ook een doorgang creëren naar het nieuwe, ook al weet je nog niet wat dat is. Je herkent het als het zich aandient en voelt zin en bereidheid ‘ja’ te zeggen.